Rozdział 29. "- Tęskniłaś za mną? - Tak. Bardzo. "

            Następne dwa miesiące były okropne, ale, w niektórych chwilach, też bardzo dobre.

Okropne, w momentach, kiedy słuchając radia, oglądając telewizję, czytając gazetę, czy też przeglądając jakiś portal plotkarski natknęłam się na piosenkę, zdjęcie, informację, czy jakąkolwiek wzmiankę dotyczącą Justina. Najbardziej bolał fakt, że wszędzie chodził uśmiechnięty i radosny. Wydawał się też szczęśliwy, ale z doświadczenia wiem, że jest bardzo dobrym aktorem. Chociaż możliwe jest, że pogodził się z naszym rozstaniem. W końcu minęły dwa miesiące.

Okropne, kiedy patrząc na tapetę w telefonie, czy na laptopie, których za nic w świecie nie byłam w stanie zmienić, a przedstawiały one mnie i Justina, śmiejących się z niczego, łzy napływały mi do oczu, niekontrolowanie spływały po policzkach i kapały z podbródka, bo tak cholernie za tym tęskniłam.

Okropne, kiedy widywałam się z Chazem, Ryanem albo Chrisem, którzy tak cholernie przypominali mi Justina. Nie tylko pod względem wyglądu, bo podobieństwo nie było jakieś ogromne, ale pod względem zachowania, czy też po prostu, dlatego, że byli jego przyjaciółmi.

Okropne, kiedy Angel lub Jess próbowały się dowiedzieć, dlaczego Justin ze mną zerwał. W dalszym ciągu nie potrafiłam im nic o tym powiedzieć. Próbowałam wyjaśnić coś Angel, ale zawsze zaczynałam płakać. Ból z każdym dniem coraz bardziej rozrywał mnie od środka, a ponoć czas leczy rany... Czułam się jakbym rozpadała się na miliony malutkich, drobniutkich kawałeczków.

Te miesiące były dobre jedynie w momentach otępienia. Nie odczuwałam wtedy nic. Oczywiście ból ciągle gdzieś we mnie siedział, ale nie był aż tak silny. Nastawało to głównie wieczorami, kiedy leżąc w łóżku przed snem oczyszczałam umysł od wszelkich myśli i patrzyłam w sufit. Taki był mój sposób na „normalnie” zaśnięcie. Dopiero po rozstaniu, z Justinem uświadomiłam sobie, że, od kiedy byliśmy parą, moje koszmary zniknęły. Nie śniło mi się wtedy nic, ale zawsze lepsze to niż powtarzająca się w kółko zmora senna. Kiedy ze mną zerwał one powróciły, ale jednak nie były takie same. Nie widziałam już kostuchy, ciągle powtarzającej, że to przeze mnie moja mama nie żyje. Widziałam siebie, siedzącą na ławce przed grobem mojej rodzicielki. Co gorsza, na dole nagrobka widniał napis Zawszę będę Cię kochać, którego nigdy tam nie było. Za mną stał Justin i obejmował mnie mocno. Po chwili rozpływał się, a napis powiększał. W tej chwili, każdej nocy budziłam się z krzykiem. Na początku Angel i Jessica przybiegały do mnie z różnymi przedmiotami, którymi mogłyby mnie „obronić”. O ile pustą butelką po wodzie, albo pluszowym misiem można obronić człowieka. Później przestały to robić. Czasem zaglądała do mnie Angel, przytulała i powtarzała, że kiedyś na pewno wszystko się ułoży. Chciałabym móc jej w to uwierzyć, ale nie miałam zamiaru po raz kolejny się rozczarować.

W pewnym sensie były też dobre, kiedy się okaleczałam. Nie przestawałam odczuwać bólu psychicznego, ale fizyczny, który sama sobie zadawałam, dominował. Cierpienie nie było większe, ale choć na chwilę zapominałam, jak naprawdę się czułam. Cięłam się ze dwa razy dziennie. Wiem, że było to okropnie głupie. Ale pod żadnym pozorem nie umiałam zrezygnować z ulgi, jaką wtedy odczuwałam.

- Freesia, nie jesteś głodna? – do mojego pokoju weszła Angelina.

Wzruszyłam ramionami.

- Może i jestem, ale nie chcę jeść – uznałam, głaszcząc Tosta.

Już od dawna nie jadłam tak mało. Jess twierdziła, że w takim tempie, to ja w ciągu najbliższego miesiąca zostanę anorektyczką. Na szczęście, a może i niestety, nie było to możliwe.

- Słońce, musisz jeść – powiedziała twardo.

- Jak muszę, to coś zjem.

Blondynka westchnęła głęboko i wyszła. Po jakiś piętnastu minutach wróciła z talerzem, na którym znajdowała się jajecznica i dwie kromki chleba z sałatą. Angel położyła moje śniadanie na szafce nocnej i usiadła na łóżku, obok mnie. Uśmiechnęła się blado.

- Frees, powiesz mi, czemu? – zapytała. Powtarzała to codziennie, a ja codziennie mówiłam, że jak będę gotowa, to wszystko jej wytłumaczę. Ale ciągle nie byłam. Pokręciłam tylko głową na „nie” i przytuliłam przyjaciółkę, a w kącikach moich uczy zebrały się łzy. – Okej, rozumiem. Kocham Cię, Freesia. Nie płacz, ułoży się. Smacznego.

Wstała i chciała iść, ale poprosiłam, żeby została i opowiedziała mi, co u niej. Dawno nie rozmawiałyśmy.

- Chciałabym, ale umówiłam się z Chazem... – zaczęła mówić, ale kiedy zobaczyła grymas na mojej twarzy, ugryzła się w język. – Wybacz.

- Rozumiem – powiedziałam. – Miłej... randki – te słowa nie chciały mi przejść przez gardło.

Niby cieszyłam się z jej szczęścia, ale więź, która łączyła mnie z Justinem, została tak nagle rozerwana. Przez kilka dni w ogóle nie chciałam przyjąć do wiadomości, że już nie jesteśmy razem. Kiedy słuchałam o miłości, coś gniotło mnie w brzuch i podkurczam nogi pod brodę oraz oplatam je ramionami. Jakbym chciała się obronić przed bólem.

- Dzięki. Pa, Freesia, wrócę tak szybko jak będę mogła – uśmiechnęła się.

- Nie musisz się spieszyć, dam sobie radę – spróbowałam unieść kąciki ust, ale chyba mi to nie wyszło. Wzięłam talerz z posiłkiem i zaczęłam jeść, a Angel wyszła.

Kiedy skończyłam wstałam z łóżka i leniwie zeszłam na dół. Postawiłam naczynia na blacie, koło zlewu, z szafki wyjęłam czekoladę mleczną, a z zamrażarki pudełko lodów waniliowych i wróciłam do pokoju. Połamałam słodycz w małe kostki i wrzuciłam do lodów. Usiadłam z Tostem na kanapie i zaczęłam jeść. Włączyłam telewizor, na jakiejś stację filmową. Za pięć minut miało zacząć się „I że cię nie opuszczę...”. Oglądałam to kiedyś. Ciekawy film, smutny, ale dobrze się kończy. Nacisnęłam „nagraj” i przełączyłam dalej. Nie chciałam tego teraz ponownie obejrzeć, było by mi tylko bardziej smutno.

Po zjedzeniu lodów i przesłuchaniu kilku piosenek, odstawiłam pudełko na bok i poszłam do łazienki. Do ręki wzięłam nieużywaną, do mycia zębów, szczoteczkę. Uklęknęłam przy ubikacji, włosy związałam w niskiego koka, gumką do włosów, którą miałam na nadgarstku, żeby, choć trochę zamaskować ślady po samookaleczeniu się. Nachyliłam się przy muszli, a szczoteczkę włożyłam do gardła, powodując wymioty.

Moje odżywianie w ostatnich miesiącach polegało na tym, że albo nie jadłam zupełnie nic, albo wpychałam w siebie, tyle kalorii ile się dało i wymiotowałam. Doskonale wiedziałam, że postępowałam bardzo źle. Niestety bardzo ciężko było mi z tego zrezygnować. Czułam się wtedy wiele lżej. Poza tym, miałam jeszcze jeden, trochę głupi powód. Po prostu chciałam, żeby Justin, kiedy już wróci z trasy, zobaczył, co stracił. Wiem, że nie byłam jakoś niesamowicie wspaniała, ale jak schudnę, spróbuję nabrać pewności siebie... Musi być ze mną, lepiej, a on musi żałować, że mnie zostawił.

Kiedy już opróżniłam żołądek z obu posiłków, opłukałam dokładnie szczotkę i odłożyłam na miejsce. Umyłam zęby, oczywiście inną szczoteczką, oraz twarz. Poszłam do garderoby, wyjęłam krótkie czarne spodenki oraz bokserkę w odrobinę jaśniejszym kolorze, a z szafki bieliznę i skarpetki. Ubrałam się, a do tego założyłam czarne Converse’ y. Telefon oraz drobne schowałam do tylnej kieszeni spodni, klucze do przedniej. Na małej karteczce napisałam, że idę do parku i położyłam ją na blacie kuchennym. W uszy wsadziłam słuchawki i podpięłam je do telefonu, a następnie włączyłam jakąś piosenkę. W rękę wzięłam książkę i ruszyłam przed siebie.

Usiadłam na ławce w cieniu drzew i otworzyłam lekturę w miejscu, gdzie ostatnio skończyłam czytać. Zabrałam się ostatnio za „Delirium”. Świetna książka. Mam w domu również drugą i trzecią część. Przeczytałam trylogię już raz i robię to ponownie. Głównie z nudów. Kiedy skończyłam czytać następne dwa rozdziały, ktoś zaszedł mnie od tyłu i zakrył oczy dłońmi.

- Zgadnij, kto to! – krzyknął jakiś męski głos. Dotykając tego kogoś po rękach, stwierdziłam, że na prawym nadgarstku ma bransoletkę z koralików. Tylko jeden znany mi chłopak taką nosił.

- Jonathan? – zapytałam niepewnie.

No tak. Zapomniałam o jednym małym szczególiku. O Jonathanie. Często dzwonił. Kilka razy dziennie. W końcu, dla świętego spokoju odebrałam. Tak bardzo chciał się spotkać. Słyszałam to w jego głosie i nie potrafiłam mu odmówić. Za bardzo go potrzebowałam. On zawsze świetnie mnie rozumiał. Niby nie widzieliśmy się długo. Bardzo długo, bo jakieś 5 lat, ale wiedziałam, że w każdej chwili mogłam na niego liczyć. Nasze pierwsze spotkanie przebiegło dość niezręcznie. Na powitanie chciał mnie przytulić, ja go nie, bo ciągle się bałam. Nie mogliśmy znaleźć wspólnego tematu. Później było dużo lepiej.

- Tak, piękna! Zgadłaś! – uśmiechnął się i mnie przytulił.

- Ja, piękna? Proszę cię – powiedziałam z sarkazmem i szczerze odwzajemniłam jego uśmiech.

Od kiedy spędzam z nim dużo czasu, naprawdę się uśmiecham. Gorzej jak się żegnamy. Wszystko wraca.

- Najpiękniejsza na świecie. Co dziś robimy? Idziemy na lody? Do skateparku? Do wesołego miasteczka? Do galerii? A może jesteś głodna? – zasypał mnie milionem pytań.

- A może tu zostaniemy i pogadamy? – zaproponowałam nieśmiało i wstałam na chwilę, żeby poprawić spodnie, a następnie usiadłam po turecku, przodem do Johny’ ego.

- Jasne, jeśli tylko chcesz. O czym chcesz pogadać? Może zagramy w prawdę?

- Okej, czemu nie – wzruszyłam ramionami i poprosiłam, żeby zaczął. Po chwili namysłu zapytał:

- Tęskniłaś za mną?

- Tak. Bardzo.

Graliśmy tak, głównie na pytania bez sensu. Jonathan doskonale wiedział, których tematów nie poruszać. Wiedział, które to tematy tabu. Świetnie mnie rozumiał. Jak zawsze z resztą.
_______________
I jest rozdział dwudziesty dziewiaty. Jak się podoba? Jak dla mnie nie jest zły. Starałam się jak mogłam, żeby wyszedł jak najlepiej. :)

Baaaaardzo dziękuję za rekordową ilość komentarzy pod ostatnim rozdziałem! Nawet nie wiecie jak się z tego cieszę! <3  I oczywiście proszę jeszcze więcej, jeśli tylko podoba Wam się notka :)
Na górze, bo nie wiem czy zauważyliście, pojawiła się informacja, dotyczącą osób, które pisały ze mną na gg, ponownie proszę o skontaktowanie się ze mną na nowy numer :)
Przepraszam, że w rozdziale za wiele się nie dzieje, ale obiecuję, że następny będzie lepszy! :* <3
Do następnego! ;*